Οστική ανάπλαση

Αίτια και ενδείξεις

Οστική ανάπλαση είναι το σύνολο των χειρουργικών τεχνικών που αποσκοπούν στην αναγέννηση και ανοικοδόμηση του οστού σε περιοχές των γνάθων που αυτό έχει χαθεί για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων.

Μεταξύ των αιτίων που μπορούν να προκαλέσουν μια καταστροφή και έλλειψη τμημάτων οστού στις γνάθους είναι οι παρακάτω:

Εκ γενετής ελαττώματα ανάπτυξης οστού
Μια μεγάλη χρόνια φλεγμονή, αποτέλεσμα φλεγμονής των ούλων (περιοδοντίτιδα) ή του πολφού (νεύρου) των δοντιών
Μια εκτεταμένη χειρουργική επέμβαση – όπως η αφαίρεση ενός έγκλειστου δοντιού, ή μιας κύστης
Ένα τραυματικό ατύχημα, το οποίο εκτός από τα δόντια, προκαλεί και καταστροφή μέρους του οστού που τα περιβάλλει
Απορρόφηση οστού μετά την εξαγωγή δοντιών

Έτσι δημιουργείται ένα σημαντικό οστικό έλλειμμα, το οποίο θα πρέπει να διορθώσουμε με την μέθοδο της ανάπλασης γνάθου.

Οστικά μοσχεύματα

Το οστό που χρησιμοποιούμε σε τέτοιες επεμβάσεις μπορεί να έχει διάφορες προελεύσεις:

Αυτογενές μόσχευμα (αυτομόσχευμα που έχει ληφθεί από τον ίδιο τον ασθενή)
Αλλομόσχευμα (μόσχευμα που προέρχεται από άλλο ασθενή μετά από ειδική επεξεργασία)
Ξενομόσχευμα (μόσχευμα που προέρχεται από ζωικό οργανισμό μετά από ειδική επεξεργασία)
Αλλοπλαστικό (συνθετικό μόσχευμα που κατασκευάζεται σε μεγάλα εργαστήρια μετά από ειδική επεξεργασία)
Συνδυασμός των παραπάνω

Στο ιατρείο μας χρησιμοποιούμε συνήθως είτε ξενομοσχεύματα, είτε αλλοπλαστικά μοσχεύματα, λόγω της ασφάλειάς τους, του χαμηλού κόστους για τον ασθενή και των υψηλών ποσοστών επιτυχίας τους. Τα μοσχεύματα αυτά έρχονται είτε τεμαχισμένα σε μικρά σφαιρίδια, είτε με την μορφή συμπαγών blocks. Μετά την τοποθέτησή τους στο οστικό έλλειμμα, καλύπτονται από ειδικές μεμβράνες (απορροφήσιμες ή μη), γίνεται η συρραφή των ούλων και αναμένουμε 4-6 μήνες (συνήθως) για να ολοκληρωθεί η επούλωσή τους.

Το βασικότερο πλεονέκτημα των μοσχευμάτων αυτών που τα καθιστούν και εξαιρετικά προσφιλή ανάλογα με τις ενδείξεις, είναι ότι δεν χρειάζεται να έχουμε εξωστοματική περιοχή λήψης του μοσχεύματος (π.χ. την λαγόνιο ακρολοφία στην λεκάνη) που συνεπάγεται συντομότερο χρόνο επούλωσης και μικρότερο χειρουργικό τραύμα, απλουστεύοντας έτσι πολύ την όλη διαδικασία.

Σε εκτεταμένες οστικές αναπλάσεις, τα ειδικά αυτά μοσχεύματα αναμιγνύονται είτε με αυτογενές μόσχευμα που συλλέγεται κατά την δημιουργία των φρεατίων που θα υποδεχθούν τα εμφυτεύματα, είτε με αυξητικούς παράγοντες που παρασκευάζονται με λήψη αίματος του ίδιου του ασθενή στην ίδια συνεδρία της τοποθέτησης των εμφυτευμάτων (PRF).

Στις περιπτώσεις που δεν χρειάζεται να αυξήσουμε τον όγκο της ακρολοφίας απαραίτητα με κόκκαλο, μπορούμε να επιτύχουμε το στόχο μας και με τη χρήση μοσχεύματος μαλακών ιστών. Οι ενδείξεις για αυτού του είδους τις αναπλάσεις αποτελούν περιοχές στην αισθητική ζώνη των δοντιών όπου χρειάζεται αύξηση του όγκου των ούλων. Η φιλοσοφία της διαδικασίας είναι η ίδια με αυτήν που περιγράφεται παραπάνω για τα οστικά μοσχεύματα.